«Day without women» είναι το σύνθημα που προβάλλεται στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο 50 χωρών. Μια απάντηση στην κοινωνική, νομική, πολιτική, ψυχολογική και λεκτική βία στην οποία υποβάλλονται οι γυναίκες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. «Αν η ζωή μας δεν έχει αξία, τότε και η παραγωγή δεν μας χρειάζεται».
Ο ΟΗΕ θεσμοθέτησε το 1975 την 8 η Μαρτίου, ημέρα εορτασμού των γυναικείων δικαιωμάτων. Η πρώτη οργανωμένη γυναικεία πορεία πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1857 όπου, εργάτριες των κλωστοϋφαντουργιών διεκδίκησαν 10ωρη εργασία, αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές με εκείνες των αντρών.
Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία γυναικών πραγματοποιήθηκε 13/04/1892 από υφάντριες του εργοστασίου Αφων Ρετσίνα στον Πειραιά.
Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πώς έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο πού είδες,
πώς παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι, οι νεκροί και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
(Κική Δημουλά, Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)
